een klein verhaaltje

Nog even en we dalen af naar het zuiden om richting de Pamirs in Tajikistan te rijden. Een fleurige collectie visa siert onze paspoorten en het enige wat ons nog tegenhoudt is een transitvisum voor Turkmenistan dat op zich laat wachten. We hebben nog een mooie tocht door Kirgizië voor de boeg: 600 KM aan
bergpassen en meren, gastvrije paardenkwekers en in yurts gevestigde shaslikrestaurants. Net iets minder saai als de weg van Amsterdam naar Parijs ; )
Nationale trots staat hier hoog in het vaandel en iedereen die hier geweest is weet waarom. Stel je een plek voor waar je wakker wordt naast rivier met prachtig blauw-wit bergwater waar je fijn in kan badderen. Je gaat een stukje rijden en niet veel later bevind je je op 3500m hoogte op een paard dat je zomaar hebt meegekregen zonder gids of de vraag of je wel kon paardrijden. Je vervolgt je weg langs de mooiste ravijnen en bergpartijen die je ooit hebt gezien en als je even stopt in een weiland komen er een paar jongetjes die je hun zojuist gevangen visjes cadeau doen, ééntje levend, de andere zo goed als klaar om in de pan te gaan..de levende zetten we buiten het zicht van de jongetjes weer terug in de rivier. De ander leert ons hoe we een visje schoonmaken. Ook krijgen we nog een fles Kimiz: Gefermenteerde Merriemelk, die ongetwijfeld heel gezond is maar waar je denk ik mee grootgebracht moet zijn om het in zijn volle glorie te kunnen ervaren. Dat en meer is Kirgizië. Techisch gesproken zijn we al aan de terugweg begonnen maar dat voelt absoluut niet zo. Het lijkt voor mij of we na deze veilige haven (op de giftige slangen en corrupte agenten na) opnieuw een reis gaan maken. We hebben nog een hoop stoere verhalen voor de boeg: Of we wel of niet het Pamir gebergte hebben getrotseerd met onze 72PK, of we het dieselloze Oezbekistan hebben weten te doorkruisen en of de nieuwe radiator genoeg was om de Kara-kum woestenij van Turkmenistan door te komen. Ons trouwe busje heeft zojuist een goede verwenbeurt gehad en is gestript van alles dat overbodig leek.
Ik kijk er naar uit om Robin te kunnen begroeten in Mashad en ook met hem al dit moois te kunnen delen. Iran, waarover we niets dan mooie verhalen hebben gehoord van de reizigers die we hebben ontmoet.. Onze kilometerteller is al 15x rondgegaan dus de 20.000 km die we hadden berekend zullen we wel dik overschrijden. Maar voor 40 cent per liter kunnen we ons dat nog wel permitteren. We hebben inmidddels geleerd dat de snelste weg zelden ook de beste is, en dat het hebben van een doel slechts een manier is om de tijd daar naar toe op te vullen met avontuurtjes en cadeautjes die je niet had kunnen plannen.. Is dat een cliché? Nou en of! Maar dat is niet voor niets zo.

Tot de volgende keer maar weer!