Bezoek uit de polder aan Kirgizstan

Twee weekjes heen en weer naar Kirgizië: niks in vergelijking met de Central Asia trip van ons kroost, maar toch een hele reis voor een ouder echtpaar, zoals wij in Booking.com te boek staan. Heerlijk om ze op het hete vliegveld van Bishkek te zien staan, niet te missen met een ballonnetje tussen de verbaasde Kirgiezen. Ze zijn ervaren wereldreizigers geworden en we vertrouwen ons lot graag aan hen toe. Jasper jaagt de oude bus als de duivel door de hel van het verkeer van Bishkek en vraagt daarbuiten het uiterste van hem op dirt roads en bergweggetjes. Mette maakt makkelijk contact en weet overal de weg, ook als ze hem niet weet. Samen zijn ze een prachtig paar. We kijken onze ogen uit naar het leven van de Kirgiezen, verkennen de bergen, maken prachtige wandelingen, rijden paard, kamperen aan een groot meer, Frank en ik slapen een week in yurts. Een kunstig opgerichte ronde tent van schapenvellen, matrasje op de grond, handwerkkleden aan de wand. De laatste yurt ligt aan het sprookjesachtige meer van Song Kol op 3000 meter hoogte, waar we alleen heengaan. In een dag van 35C naar het vriespunt, door de sneeuw over een ruige pas in een mishandelde Toyota. Kuddes halfwilde paarden, yaks, koeien en bronstige stieren, een adelaar erboven. Kom er eens om in de polder. Het is niet alleen maar feest: onze darmen verliezen de strijd en we brengen meer tijd door boven een gat in de grond dan op de gedroomde rug van een paard langs de oevers van het meer. Veel verder weg in - en van - de wereld konden we niet zijn. Gelukkig wachtten Mette en Jasper ons weer met de bus in Bishkek op, al moesten we eerst nog wel wat ruzies met taxi- en marshroetka-chauffeurs doorstaan. Jasper heeft in de tussentijd de bus deskundig gesloopt; zo gewichtloos mogelijk moeten de hoge passen van de Pamir-highway net haalbaar zijn. De trekhaak blijft achter, zijn vrouw neemt hij mee, over het tweede reservewiel wordt nog getwijfeld. Duimen voor ze, graag! En wij keren terug, gelouterd en dankbaar.